In de bioscoop verwachtte ik een openbaring waardoor alles op zijn plek zou vallen. Maar het blijft een caleidoscopische film van welhaast profetische momenten, bijtende satire en onnavolgbare misstappen. Een onhandige avant-garde? In ieder geval was ik dit keer gevoelig voor het Verfremdungseffekt dat Kelly bij vlagen glorieus inzet (altijd met het risico dat het wordt ervaren als slecht acteren.) Het blijft een film die “onbeslisbaar” is, die niet definitief is te kwalificeren. Hoe graag had ik voluit willen kunnen zeggen: ***** onbegrepen meesterwerk! Maar dat zou bluf in het smaakspel zijn. Tegelijkertijd maakt dat Southland Tales zo fascinerend, de beste film over de jaren 2001-2008 is misschien terecht absurd en lelijk. En er is altijd een “betere” versie, een belofte, hier de Cannes-edit (genadeloos afgekraakt door critici), al geloof ik niet dat 15 minuten extra materiaal genoeg is om de film recht te trekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten