Of wel jaarlijst ennui. Ritualistisch, als een parade die anderhalf maand door je straat trekt, maar waar je geen affiniteit meer voor voelt (Sinterklaas, maar nog veel aanweziger.) Geen kritiek op het automatisme, behalve op de makkelijkste, Spotify Wrapped. Ik wil het niet meer weten, de favoriete films van de Cineville-bezoekers, de drie beste van Richard Brody, de 100 beste platen van The Quietus, die van Pitchfork, mijn volgers, de 50 beste re-issues, de meta-analyse van de lijstjes, ik kan de hele absurde lijst opratelen maar waarom de moeite doen? Een individueel malaise, vanzelfsprekend. Maar malaise is te negatief, want het voelt rustgevend en het resultaat van een tendens die al langer gaande is: de duik in atemporaliteit, het besef dat de praktijk van luisteren, lezen en kijken meer dan ooit los is gekoppeld van het moment, het dictaat van het nieuwe. Het kalme plezier van de persoonlijke verkenning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten