Voor de tweede keer naar een jaren tachtig-feest geweest. Gezellig en in het begin het onmiskenbare gevoel dat je op een schoolfeest ben beland maar iedereen is oud geworden. Nu al ontwaar je de contouren van een soort canon, een verzameling platen die het idee van de jaren tachtig definiëren. Een deel is de pure pop jaren tachtig, het beste wat de top-40 in die periode had te bieden. Dit werd in de grote zaal van Paradiso gedraaid voor een publiek dat hoofdzakelijk nog lang niet geboren was toen het hits waren, de grotendeels niet eens waren geboren toen Discovery uitkwam (culturele tijddilatatie wordt heel tastbaar wanneer je voorstelt dat we in 1985 uit ons dak zouden gaan op muziek rond 1945.) Een ander deel, heel symbolisch in de kelder te vinden, is gemarkeerd als new wave, wat men in het Verenigd Koninkrijk wel indie disco noemt, een losse verzameling dansbare alternatieve muziek (indie, gothic, ska) met als kroonjuweel ‘Just Like Heaven’, dat zeker twee keer werd gedraaid. Wat mist is een derde laag, de vreemde jaren tachtig. Een open verzameling muziek die zich laat categoriseren door intensiteit en niet zo zeer door genre. Als je het over tastbare nostalgie hebt dan is dit de muziek die in het Amsterdamse Korsakoff werd gedraaid: een mix van industrial (Ministry, Nitzer Ebb, Front 242), Amerikaanse gitaarmuziek (Sonic Youth, Butthole Surfers, Big Black) en opkomende rap. Vanzelfsprekend ook een stijl met zijn eigen “hits” en regels, maar een ook een genot dat ik op zulke avonden mis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten