Is this a problem? Well, kind of. Except that it's not about age, exactly, or some, simplistic “the old should retire with dignity and give way to the young” thing. That's not really the issue. It's not so much that the old guard of artists have necessarily redeemed themselves, or rediscovered their old powers, it's that the critical mood has changed. The iconoclastic scepticism of the punk generation gave way, in the conservative, nostalgic, Oasis-dominated 1990s to a reverence for wealth, prestige, superstardom, a longing for the old days of mega-mania, rather than interesting, diverse, locally sourced clusters of new music. This has gradually intensified, as a sense grows that the mainstream rock narrative has run its course, the smoke is clearing, and we can look back at the legends of yore with renewed biographical clarity, their often trite sayings and doings regarded with utter fascination, their present day activities reviewed with slavering, uncritical awe.
David Stubbs - 'Rock Of Ages: Mick Jagger At 70 & The Rise Of Pop's Elders' in The Quietus. Mooi ambivalent artikel over het ouder worden van de klassieke rocksterren. Supersaai, de hele verzameling has-beens, maar fascinerend en vanzelfsprekend met het volste recht om door te spelen tot ze erbij neervallen. Aan de andere kant, Marc Bolan in 2013, kortharig en grijs voor de miljoenste keer 'Get It On' spelend...flip that! Ook daar is ongetwijfeld een mythische dieptestructuur in te ontwaren, de tragedie dat het idool op tijd moet sterven om een eeuwige kracht te behouden (denk hierbij als relativering aan het bezoek van Odysseus aan Achilles in de onderwereld.)
Stubbs hint hier overigens herhaaldelijk naar de manier waarop ouderdom de afgelopen decennia is veranderd (opgeschoven). Nu dat toch wordt aangekaart bedenk ik me dat wij ouderdom als levensstijl compleet moeten heruitvinden. Maar hopelijk wel als iets anders dan de gerimpelde tiener.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten