Populistische avant-garde electronica uit 1984

Ik herinner mij dat een iets oudere jongen op school een tijdlang een plastic tas ronddroeg met de afbeelding van de hoes van Jean-Michel Jarre’s Zoolook (1984). Mijn muzikale smaak ging op dat moment niet verder dan The Beatles, Eurythmics en Queen, maar mijn ontluikende semiotische overgevoeligheid verzekerde me dat dit next level shit was. Binnen een jaar had ik die LP dus ook (terwijl het een echte cd is, zo eentje die trots DDD of Digital Recording proclameert, maar een cd-speler had ik nog niet.)

 Zoolook had als ondertitel Fairlight Demonstratie Album kunnen hebben. Jarre implementeert voor het album het idee van tapijtsampling door een grote verzameling stemmen in diverse talen als muzikale voorgrond en ritmische component te gebruiken. Kijken we nu niet meer van op, maar in 1984 was dit een uiterst radicale zet. Eigenlijk klinken grote delen van Zoolook nog steeds vrij futuristisch ware het niet dat de plukbas van Marcus Miller roet in het eten gooit, naast een aantal voorgeprogrammeerde synthgeluiden als de “metalen panfluit” die in dezelfde periode zeer populair waren en nu door associatie gedateerd klinken. Overigens: gebruikt iemand ooit nog de Fairlight?

Mijn favoriet was altijd Kant A, met het lange ‘Ethnicolor’ dat in een prachtig lange Jarresque melodiespiraal eindigt en ‘Diva’, met gastrol van Laurie Anderson, waardoor het niet ondenkbaar is dat Jarre Zoolook op een bepaald niveau zag als een maximalistische uitwerking van haar ‘O Superman (For Massenet)’. Maar nu ik Zoolook weer eens opzet hoor ik een paar verborgen parels op de keerzijde. Met name ‘Blah-blah cafe’ zou, als je de saxofoon even wegdenkt, een Pepsi-test aankunnen met de meer jolige Aphex Twin. De dalende subbas in het titelnummer was trouwens ook state of the art voor de tijd. Al met al een buitenbeetje in het oeuvre van Jarre, hierna zou hij zich verder toeleggen op het organiseren van live-spektakels.

Hier de remix van 'Zoolookologie' door François Kevorkian uit hetzelfde jaar als zijn beroemde 'Tour de France' remix. Daar zou eens een denkbeeldige soundtrack voor gemaakt moeten worden: de Parijse neon discotheek in 1984. Ik zet het op de lijst voor toekomstige projecten.