Ze zijn opgekomen zoals je verwacht van artiesten in 2025, niet op de dansvloer, televisie, radio of tijdschrift maar via YouTube en vooral Instagram. Het Italiaanse duo Mind Enterprises verscheen door een gooi van het algoritme in je feed en trok, in die minuut die je hoogstens hebt, de aandacht. Vaak in een gewone setting, bijvoorbeeld de keuken, draaien of spelen twee mannen, gekleed in vintage jaren ‘80 polo’s, onberispelijke Italo disco met een vleugje humor, terwijl ze ondertussen een sigaret roken en elkaar een toost uitbrengen met een glas Campari. En dan blijken ze opeens in de kleine zaal van Paradiso te spelen. Elke hoop dat je te maken zou hebben met een niche fenomeen meteen de grond ingeboord, want voordat je het door had, waren de twee avonden uitverkocht. Niet getreurd, op de huidige manier, dus hoe dichter de avond komt, hoe eenvoudiger het is om toch kaartjes te bemachtigen.
Wat me in eerste instantie opvalt, is hoe Mind Enterprises al iconen zijn. Wanneer ze het podium opstappen word je even overmand door het samenvallen van beeld en realiteit, daar zijn ze: de kleinere met zonnebril, snor en krullen naast de langere met bril en jasje. Net echt. In een uur spelen ze een fascinerende set met een briljante intro, snel gevolgd door hun bekendste liedje en daarna een soort hyperreële versie van Italo. Dat wil zeggen, het jaren ‘80 Italo-geluid dat een post-house update geeft gekregen wat betreft dynamiek en bas maar tegelijkertijd onmiskenbaar de melodische kracht inzet en daarnaast de symboliek van Italo ongegeneerd hergebruikt (girls, boys, beach, sun). Een olijke, glanzende oppervlakte met een knipoog en zonder enige duisternis, zelfs wanneer het tegen het einde opeens heerlijk hypnotiserend richting D.A.F. gaat. Als toegift wordt ‘Gloria’ van Umberto Tozzi gezongen, een prachtig eerbetoon (vreemd genoeg op vakantie zowel eerst de Branigan-versie als het origineel gehoord, na iets van 30 jaar.)
Mijn vriendin observeerde achteraf of ze het gaan maken, een serieuze carrière. Ik had daar zelf niet bij stil gestaan, in mijn beleving zijn ze al groots, zelf in de kleine zaal (bovendien gaan ze al een tijd mee, een van hun signature liedjes, 'Idol' is al acht jaar oud.) Ik denk in ieder geval dat ze de wind in de zeilen hebben, dansmuziek kent op het moment niet zijn meest inventieve periode en lijkt gevangen in festivalpodia waar de correcte muziek volgens de regeltjes moet worden gedraaid als achtergrond voor de sociale cohesie die de consumptie-ervaring tijdelijk oproept. Authentiek plezier lijkt zelden te worden opgeroepen. En daar kan Italo een tegenwicht bieden, zoals het eigenlijk altijd heeft gedaan, ik denk aan I-F’s trouw aan het genre in de jaren ‘90, Miss Kittin & The Hacker - First Album of Felix Da Housecats sublieme gebruik van het genre aan het begin van de jaren 2000. In die zin verschijnt Italo wanneer het nodig is, een zomerse dans zonder pretentie, een vergeeld futurisme.
vrijdag 10 oktober 2025
Het Italo antidotum
donderdag 7 augustus 2025
Autechre in De Melkweg
30 jaar later weer in Amsterdam. Een andere Autechre maar wel een die de belofte van continue vernieuwing blijft nastreven. Een zo donker mogelijke zaal wat het eenvoudiger maakt om met je ogen dicht te luisteren en de muziek te volgen in zijn continue verandering. Een prachtig begin dat meteen mijn twijfels wegneemt. Subtiel komen de ritmes op en dan, zo ingenieus, het geluid van elektriciteit met een eigen onvoorspelbaar patroon...of is dat de bron van de technische problemen? Na een korte pauze pakken ze stevig door. Ik woonde hier als kind 100 meter verder. Dan zijn ze op de top van hun kunnen. In een draaikolk van drums bevindt zich de embryo van een wonderbaarlijk kwetsbare melodie. Acid-lijnen op geologische wijze platgedrukt door massa’s bas. Industrial. Dub. Electro. 22ste eeuwse jazz. Ritmes beginnen te draaien en vervormen als digitale lotussen uit een anime. Soms lijken ze de controle kwijt te raken over de drums. Ik ben mijn fietslichten vergeten. Het laatste level van Boulderdash op bizar hoog tempo. Even een rustpunt en weer verder. Totdat ik plots ben verzadigd, de concentratie is op en er rest onderwerping. Wel zin in bier nu, ga ik weer voor de crème brûlée stout? Een ideale Autechre-set duurt 60 minuten. Alles erna sta ik beleefd met vermoeide benen uit, maar er is geen eer meer aan te beleven. Michael Mann: "De echte film begint wanneer je de bioscoop verlaat." En het besef dat dit is hoe ver muziek op het moment gaat, het buitenaardse raakt, het onmenselijke voelt, herkent en een plek moet geven.
zaterdag 19 juli 2025
The Universe Will Take Care of You
dinsdag 15 juli 2025
zaterdag 14 juni 2025
zaterdag 31 mei 2025
Andor 2: vechten tegen facisme
zondag 4 mei 2025
Vrouwelijk Ballardisme
zondag 30 maart 2025
Weigeren terug te kijken
maandag 24 maart 2025
Orbital: Twee ervaringen
Orbital nu is haast vanzelfsprekend onderhevig aan museificatie: de albums worden netjes in de juiste volgorde gespeeld en er is zelfs een pauze van tien minuten. Het is een concert. Een goed concert met een intrigerende lichtshow en versies die op een prettige manier afwijken van de plaat, maar in plaats van een continue mix werden de tracks steeds tot een einde gebracht zodat een braaf applaus kon worden geincasseerd. Mild observeerde ik: ik luister in de toekomst naar de toekomstmuziek van het verleden. Een geruststellende gedachte.
Wat is nu het verschil van de ervaringen? Orbital nu is te vergelijken met wat Barthes teksten van plezier (plaisir) noemt: “Klassieken, Cultuur (hoe meer cultuur, hoe groter, hoe diverser het plezier). Intelligentie. Ironie. Fijnzinnigheid. Euforie. Meesterschap. Veiligheid: levenskunst.” De muziek van Orbital is nu omgeven van kennis, onderdeel van een hiërarchie van smaak en een hele geschiedenis. Orbital in de Melkweg in 1992 was naadloos onderdeel van een complete nacht muziek waar bijna geen verschil was met wat de dj’s eromheen draaiden. Een continu ontdekking van het onbekende, gedreven door nieuwsgierigheid, het lichaam dat zich compleet overgeeft aan muziek, zonder vragen, zonder twijfel. Twee jaar later in Paradiso speelden ze in het midden van de zaal op een stellage zodat ze onderdeel waren van de dansvloer waarbij het publiek massaal onder invloed was. Een samensmelting van artiest en danser. De muziekervaring is dan te vergelijken met Barthes’ teksten van genot (jouissance): “Het plezier in brokken, de taal in brokken, de cultuur in brokken (…) Alles wordt ineens meegesleept.”
Kortom, een onvergelijkbare ervaring. En toch, in een flits tijdens ‘Remind’ wanneer ik mijn ogen sluit en de lichten alles wit laten exploderen terwijl het ritme een tunnel suggereert en de bliepjes alles lijken over te nemen, voel ik even dat moment, van overdaad en weldadige kalmte...een leegte waarin twee tijdperken overlappen.
dinsdag 18 februari 2025
De 60 euro reissue
maandag 10 februari 2025
Eola
donderdag 16 januari 2025
David Lynch 1946 - 2025: De Amerikaanse surrealist
Hij was de grootste Amerikaanse surrealist, een avant-garde kunstenaar die door Mel Brooks Hollywood werd in gesmokkeld. Lynch had een ambivalente relatie met Hollywood, hij was overduidelijk gefascineerd door de grandioze droomfabriek en wist er een niche te veroveren. Zijn naam is allang een bijvoeglijk naamwoord geworden waarmee elke vorm van vreemde duisternis wordt omschreven. In die zin was er ook sprake van een symbiotische relatie: acteurs wilde met hem werken en Lynch gaf Hollywood een eigenzinnige toegang tot het Amerikaanse onbewuste dat gemijnd kon worden en in homeopathische doses gebruikt voor andere films. Desondanks koste de financiering van zijn films veel tijd en moeite en werden veel van zijn films vanaf Fire Walk With Me met veel Europese inbreng gecompleteerd. Ik denk dat hij als surrealist uiteindelijk ook meer op waarde werd geschat in Europa.
Dromer van zoveel prachtige (en gewoonweg intens geile) beelden, de duistere gang in Lost Highway (niemand kon zo mooi een personage tegen een donkere achtergrond filmen), de mieren op het oor in Blue Velvet, de sublieme droom van Elephant Man, “Cossacks are in Russia!”, de Poolse realiteit in Inland Empire, de demonische lach van Laura Palmer in Fire Walk With Me, een willekeurig moment in Eraserhead en misschien mijn favoriet Robert Forster in Mulholland Drive die bij een plaats delict zich omdraait en een moment lang naar een lichtstreep kijkt in nachtelijk Los Angeles alsof daar een aanwijzing is te vinden. Ongetwijfeld, op zijn eigen manier, op weg naar een nieuwe droom.
maandag 13 januari 2025
Welke jaren tachtig?
dinsdag 7 januari 2025
Sleep Deprivation
Sleep Deprivation (Science Recordings)
maandag 6 januari 2025
The 21st Century Hasn’t Started Yet
Having had more time to think about that, I would say that something happened to, us as a culture, in the early to mid-1990s. This is something very well expressed in my friend John Higgs’ book about the KLF — it’s called The KLF: Chaos, Magic & The Band Who Burned A Million Quid. It’s a brilliant insight into what was happening during that time, and I’m not just saying that because it does have a very beautiful and windswept image of me in it somewhere. Jimmy and Bill were terrific. John is pointing out in his book that when they left that dead sheep on the steps of the Brit Awards and announced the KLF had left the music industry and deleted their back catalogue — which, incidentally, cost them a great deal more than a million quid — this was around about 1990. That was signalling the end of rave and dance, yes it would still trail on for a while after that but it was pretty much over.
The 21st Century Hasn’t Started Yet: An Interview With Alan Moore (2016)