Hoorde 'Mutant Jazz' van T-Power toevallig langskomen in een junglemix uit 1996
(waar hij al werd aangekondigd als een classic, terwijl het nummer een jaar
daarvoor was uitgebracht, een jaar in jungle was destijds gelijk aan tien jaar
normale muziektijd). Blijft een geweldig track, 90s in optima forma door de manier waarop dat
lome begin transformeert. Op [1:33] gebeurt iets wat ik een realiteitseffect
zou willen noemen, een moment in muziek dat de luisteraar op het verkeerde been
zet als een breuk in de realiteit of een sprong naar een andere realiteit. Je
wordt in het moment gezogen*. Jungle zat een tijd lang vol dit soort vreemde momenten waar welhaast met geluid werd gekneed,
maar je kunt het ook in techno, hiphop, jazz, rock horen maar ik ben het zelden
in recente muziek tegengekomen (Villalobos op ‘Ferenc’ kan ik zo snel op komen.)
Het is zeker niet dé reden waarom ik graag naar muziek luister maar wel een van
de grootste plezieren in muziek. Vraag is dan: is het moeilijker om met de
huidige technologie om dit soort effecten te produceren of is het creatieve
onkunde?
*Overigens tot gisteren dacht ik altijd dat de sample zei
“The white man’s got a gun.” Blijkt “…a god complex” te zijn, sample van The Last
Poets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten