Synergie

Retromania voelt soms als een krachtveld waar niemand aan kan ontsnappen. Daarom is 2013 een fascinerend muzikaal jaar. Met releases van My Bloody Valentine, Autechre, The Knife en Daft Punk (waarschijnlijk ook nog eens Boards of Canada) lijken de planeten zich als het ware op een lijn te bevinden*. Vier Grote Platen zou toch genoeg moeten zijn om collectief een bepaalde culturele kracht te genereren, een zeker enthousiasme. En zo niet kan men serieus gaan nadenken over een alternatieve hypothese waar retromania niets met de kwaliteit van de muziek te maken heeft maar andere factoren ons vastpinnen aan het verleden.

Ik heb 'Wanneer je wakker wordt en echt niet meer in een droom leeft' (beter bekend als het beruchte 'Einde van Popmuziek' essay) enigszins herschreven voor De Toekomst Hervonden en heb o.a. dit toegevoegd over de rol van de criticus ten opzichte van mogelijke Grote Platen:

"Een gevaarlijk bijverschijnsel is dat een soort theoretisch narcisme de kritische popjournalistiek infecteert. Gedreven door een modernistische houding wenst men een nieuw geluid, een uitweg uit de verstikking van retro maar wordt de criticus op het moment dat een potentiële opening zich aankondigt, een mogelijke Grote Plaat verschijnt (de release van My Bloody Valentine’s mbv is het sleutelmoment), door een angst bevangen. Wellicht geïntimideerd door de online storm van aandacht die een plaat overlaadt met (vluchtige) betekenis gaat men overcompenseren, afstand bewaren en op even overhaaste wijze concluderen dat ook deze plaat niet aan retromania kan ontsnappen alsof men niet kan accepteren dat er bressen in een betoog worden geslagen. Aan de andere kant kan een Grote Plaat waarschijnlijk niet voldoen aan overtrokken verwachtingen, zal het grote gebaar nooit alleen de totale inertie van retromania kunnen oplossen. Maar de popkritiek kan zich niet veroorloven om dit laatste te geloven, het moet compulsief enthousiasmeren of verdwijnen."

 
* Wellicht zou je nog teleurgesteld kunnen zijn dat het veteranen zijn die weer de boel in beweging zetten en dus vanuit hun eigen gevestigde ideeën verder werken. Dit in tegenstelling tot een volkomen onbekende jonge artiest die  met de vuist op tafel slaat (en het natuurlijk ook muzikaal waarmaakt.)