Einde van Muziek?

Of course, we could all just listen to all of our old albums, CD’s and mp3’s. In fact, nowadays that’s where the industry makes most of its money. We could also just watch old movies and old TV shows. There are a lot of them now. Why bother making any new ones? Why bother doing anything new at all? Why bother having any change or progress at all as long as we’ve got “growth”? I’m just wondering if this is in fact the new paradigm. I’m just wondering if in fact the new music is just the old music again. And, if that in fact it would actually just be the end of music.

 Glenn Branca, 'The End of Music' in New York Times, 24 november 2009

Kort maar krachtig essay dat de basis uittekent (alhoewel ik uiteindelijk iets minder negatief ben.) Branca's interview in The Quietus is ook de moeite waard. Zet me weer aan het denken over een soort bijproduct van retromania: de totale voorspelbaarheid van optredens. En waag het niet om dat kritisch te benaderen zoals The Knife tracht te doen. Alhoewel gelukkig niet iedereen zit vastgeroest in rockistische patronen: "...tonight it feels as if the Knife have pulled off something of a coup: a magic trick that retains its power long after the artifice has been exposed." (Killian Fox in The Guardian).* Steeds meer raak ik overtuigd dat er een voor en na Shaking The Habitual is.

* Zelf neig ik naar het idee dat het nog niet genoeg is. Een noodzakelijk gebaar, dat ongetwijfeld, maar nog steeds een gebaar in de conventionele structuur van ticketmasters (of hoe die afzetters ook mogen heten), organisators, "poptempels", etc. Ik verlang naar totaal vrije optredens...in een andere context, uniek.