Piketpaal 2: Confield

Nu ik Confield (2001) weer draai vraag ik me af of het niet beter is "grensgebied 2: Autechre oeuvre" als titel te nemen. Confield heeft sinds verschijning faam gekregen als Autechre’s meest extreme gebaar, de plaat waar zelfs hardcore Autechreianen duizelig van worden. Misschien dat ik hem nu genoeg keren heb gedraaid en eindelijk is bezonken want vandaag klinkt Confield zeer vertrouwd (Autechre albums zijn geweldige lange termijn investeringen.) Ik vermoed dat het onlangs verschenen Exai hier ook debet aan is. Twee cd's met nieuwe Autechre-muziek is heel veel Autechre, zeker als een groot deel weer net zo compromisloos knarst en breekt als Confield, vooral na de relatieve open albums Quaristice (2008) en Oversteps (2010). 

In ieder geval geeft Confield nog steeds een bepaalde begrenzing aan die vermoedelijk ligt in de mate waarop de hersens nog plezier kunnen beleven aan de schijnbaar willekeurige verschuivingen van ritme en melodie. De vraag is of dit een cultureel interpretatieve grens vormt die tijdelijk en dus overbrugbaar is, of zit er structureel gewoonweg niet meer in? Kunnen de hersens niet meer willekeur aan om er muziek in te herkennen en esthetisch plezier aan te beleven. Confield klinkt in ieder geval twaalf jaar later begrijpelijk, alsof de de voorheen afzonderlijk bewegende delen eindelijk samenwerken...ook conventioneel mooier dan voorheen. Wellicht omdat Autechre’s gevoel voor melodie vrijwel altijd wordt ondergewaardeerd. Vandaar ook de bovenstaande suggestie dat het oeuvre beter werkt als begrenzing. Een bepaald genot van luisteren naar Autechre ligt in de totale evolutie van het geluid vanaf die eerste tracks op Artificial Intelligence (1992), de manier waarop ze je steeds, heel voorzichtig, gevoeliger maken voor geluid, de piketpaal geduldig verschuiven.